Nouakchott is de hoofdstad van Mauritanië. Er is een lepra kliniek waar patiënten worden verwelkomd, gediagnosticeerd en behandeld. Maar dit is niet altijd zo geweest.

Bacar bleek lepra te hebben

Het jaar was 1982 en Bacar werkte in de haven. De 32-jarige merkte op dat zijn handen gevoelloos waren en telkens liet hij spullen vallen. Terwijl zijn toestand verslechterde, zocht hij overal hulp en raad. Tevergeefs. Na jaren zoeken, stelde een Franse arts zijn diagnose vast: Bacar bleek lepra te hebben. De volgende 5 jaar zocht Bacar naar een remedie. Hij klopte op deuren in ziekenhuizen en klinieken. Hij ontmoette regeringsfunctionarissen. Hij was niet rijk: het ministerie van volksgezondheid moest meedoen. En Bacar zou hen blijven achtervolgen totdat ze dat deden. Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar: een effectieve behandeling voor zijn ziekte. Intussen verloor hij wel twee voeten en het gebruik van zijn handen.

Een succesvolle behandeling is nu mogelijk

Maar nu had hij middelen om anderen te helpen een diagnose en behandeling te krijgen. Hij begon een kruistocht om mensen met lepra te vinden, weggestopt in de krochten van de stad. Hij zocht hen in dorpen. Verstoten door de samenleving, zocht Bacar hen juist op. Hij vond ook lepra bij zijn vrouw en zijn 4 oudste kinderen. Allen werden zij vroeg en met succes behandeld. Op 67-jarige leeftijd strijdt Bacar onvermoeibaar door. Hij is voorzitter van de Association for the Aide of Persons Handicapped by Leprosy